مدرسه علمیه فاطمه الزهرا قائم شهر

به نام خدا

رحمت خداوند ممکن است تاخیر داشته باشد ولی قطعی است..آری قطعی است.

در کوچه پس کوچه های دلتنگی ام سرگردانم. مدهوش و حیران در جست و جوی معتمدی هستم تا خود را دریابم.

با چشمانی اشک بار و دلی خسته به راهم ادامه می دهم. همچون قاصدکی با نسیم درد و غم به این طرف و آن طرف پرت می شوم.

چشمانم سیاهی رفته، پاهایم از حرکت بازمانده، دستانم سرد و بی حرکت شده و دلم از زخم های کهنه ترک برداشته..

خدایا !  کو مرحمی که با آن زخم هایم را تسکین دهم ، کو فرشته نجاتی که با کمکش قدم های استوار و محکمی بردارم. کو دستان بامحبتی که دستان سرد و تنهایم را در گرمی دستانش بفشارم.

آرام آرام این راه پرپیچ و خم را با تمام پستی و بلندی هایش طی می کنم.

نمی دانم در این سرگردانی و بی کسی آیا کسی هست مرا دریابد؟ 

چشمانم به دو دست خیره مانده و نفس هایم در سینه حبس شده. قلبم به شماره افتاده و بغض درگلویم بی صدا مانده.

نسیم قاصدک وجودم را همچوناسپندهای خوش بو که روی آتش می رقصندبه رقص درآورده.تا اینکه در گلستانی زیبا او را رها می کند.

گلستانی که در آن گل های شعشق ، برگ هایش صفا ، ساقه هایش توکل، و ریشه هایش توسل، خاک هایش امید و گلدانش رحمت محبوب است.

قاصدک خود را از عشق به صفا، از صفا به توکل، از توکل به توسل ،از توسل به امید و از امید به رحمت محبوب می رسانم.

عطر مادر

تمام کلماتم را نذر می کنم تا شعر کنم برای تو.

من، تمام حرف های لالم را برای تو آواز می کنم. نمی دانم اگر سایه مهربانی دستان تو نبود، چه قدر می توانستم روبه روی خورشیدقد بکشم. دستان تو پر اند از بوی پونه های وحشی، پر از عطر بابونه ها، تو بوی دامنه های بکر بهار را می دهی. لبخند تو، تمام آرامش های جهان رایکپارچه در پیراهن تنهایی ام می ریزد.

اگر تو در کنارم نبودی، سال ها پیش، در رویاهایم غرق می شدم.

بهشت زیر پای تو

بهشت، برای گام های تو وسعت گرفت و حجم مهربانی تو در این جهان نگنجید، که خداوند آن سوی از شیرهای روان و حریر سبز روح تو بهشت را آفرید تا حوریان سیه چشم محبت تو، از تخت های لالایی ات بر اهل زمین سلام و تحیت فرستند.

مادر! دست های تو، دروازه های ورود به رستگاری است. بگشای تا تلاوت کنم:

تمام رود ها، سرچشمه ها، از چشمهایت وام می گیرند و گل های خدا وقتی که می رویند، مادر نام می گیرند.

میلاد با سعادت

دخت گرامی رسول اکرم حضرت صدیقه طاهره فاطمه زهرا سلام الله علیها

بر تمامی شیعیان و محبین آن حضرت مبارک باد.

نمی دانم چه احساس غریبی است که گاه و بی گاه ه سراغم می آید و مرا مانند کاغذ باطله مچاله می کند. حس از دست دادن تو، حس در کنار تو نبودن و این احساس زمانی مرادر بر می گیرد که تو در کنارم نباشی و تو را فراموش کنم…

آقای من!

از شما چه پنهان، بعضی وقت ها دلم آن چنان هوای تو را می کند که دوست دارمبه سراغ عقربه های ساعتم بروم و آن را کندتر به حرکت درآورم تا این حس و حال را از دست ندهم. هروقت دلم می گیرد به خودم می گویم: یوسف می دانست تمام درها بسته هستنداما دنبال درهای بسته دوید و تمام درهای بسته برایش باز شد..

اگر تمام درهای دنیا هم به رویم بسته شد دنبال درهای بسته بدوم…. چون خدای من و یوسف یکیست و روزی آقایم می آید..آری او می آید و او می آید..

مجنون شدم که راهی صحرا کنی مرا
گاهی غبار جاده ی لیلا، کنی مرا
کوچک همیشه دور ز لطف بزرگ نیست
قطره شدم که راهی دریا کنی مرا
پیش طبیب آمده‌ام، درد می‌کشم
شاید قرار نیست مداوا کنی مرا
من آمدم که این گره ها وا شود همین!
اصلا بنا نبود ز سر وا کنی مرا
حالا که فکر آخرتم را نمی­کنم
حق می­دهم که بنده دنیا کنی مرا
من، سالهاست میوه ی خوبی نداده‌ام
وقتش نیامده که شکوفا کنی مرا
آقا برای تو نه ! برای خودم بد است
هر هفته در گناه، تماشا کنی مرا
من گم شدم ؛ تو آینه‌ای گم نمی‌شوی
وقتش شده بیائی و پیدا کنی مرا
این بار با نگاه کریمانه‌ات ببین
شاید غلام خانه زهرا کنی مرا
*علی اکبر لطیفیان*

گاه گاهی به نگاهی دل ما را دریاب                      جان به لب آمده از درد خدا را دریاب

به امیدی به سر کوی تو روی آوردیم                    شهریارا به در خویش گدا را دریاب 

دل ما را به شب هجر فروغی بفرست                  شبرو وادی اندوه و بلا را دریاب

سنگ ها میخورم از دست جنون دل خویش           من دیوانه انگشت نما را دریاب

به وفاداری تو شهره شهرم ای دوست                   زوفا معتکف کوی وفارا دریاب

سالها رفت که از جام محبت مستم                        من دردی کش صهبای ولارا دریاب

راه باریک وبسی پرخطر وتاریک است               سببی ساز ودراین مهلکه مارا دریاب

تا دلم بار غم عشق به منزل فکند                          شهسوارا من افتاده زپا را دریاب

تا فغان دل غمدیده ما را شنوی                             نازنینا سحری باد صبا را دریاب

دوش رویای لب نوش تو بامن میگفت                   کای شهید غم من آب بقا را دریاب

اگراز دولت وصل تو مرا نیست نصیب                گاهگاهی به نگاهی دل ما را دریاب

                                    سوی پروانه نظر کن که دعا گوی توباد          

                                        گنه آلوده خود را به مدارا دریاب